als wij op toppen tenen
val ik alras voor haar
je weet toch wat men zegt 
zo’n stoot blijft zitten in mémoire

met de vinger in de lucht
leest zij de bergcontour 
wij verhalen piek soms niemendal
tot tijdloze roman tout court

als trouwe metgezel trekt zij 
mij over drempels heen
ad rem beneemt ze adem 
wij zijn op d’hoogte van dit fenomeen 

terwijl de zon al onder 
ga ik mee op de knie
als deeg rijst de vraag 
wil jij met mij assorti

dat ik haar graag wilde
zeggen hoezeer ik haar bewierook
begon ze steevast over koetjes
of bracht water aan de kook

met haar neus de andere kant op
vraagt ze wat ik wil
laten we toch mijn ding
we rijden verder downhill

dat ze uitgedaagd wil worden
doch vrij in hoofd en handelen
in een eenzame sprint
stuurt zij me wandelen

ik zet haar een spiegel voor 
ze geeft me gelijk
met bochten in het vel
fietsen we enkel in haar wijk

ze zegt ik droog je tranen
niet de yin kan zonder jank
met opgetrokken wenkbrauw
zet zij mijn straten blank

wat zou jij anders
doen in dit labyrint
‘k zou die bovenkamer
verven in een zachtere tint

waar ligt de grens tussen
lief of liever niet
verstopt onder harten aas
of door de mazen van ’t vergiet

onderhuids zat zij
te diep in het plombeer
maar ik vind ze niet eens
zo bijzonder mooi meer

ze tokkelt mij een tango
in een jamsessie op maat
als onmisbaar couplet
voegt zij woord bij daad

op top van de ladder
toont zij haar talent
zij is majeur 
op ieder moment

wanneer ze snaren raakt
klinkt zij als corazón
met lach en wimpel
vertaal ik haar chanson

met bravoure zingt ze 
haar refrein in eerste stem
als een oorwurm blijft ze
hangen heel ad rem

over landsgrenzen heen
maken wij beslist muziek
dan stemmen we elkaar
tevree in hitsig trafiek

ik vraag haar deze dans
we gooien een akkoord
dan leid ik haar mijn wereld in 
swingen we samen voort