als de nachten dagen worden
dans ik altijd op jouw maan
dan klinkt er van lambada
doorheen ons lijfelijk bestaan
laat mijn lippen nippen van
jouw baan rond de planeet
trek mij aan en weet
dat dag ook nacht bekeert
mijn tong danst tango tussen
kraters op je huid of
hoe er uit die zachte landing
een ballet ontspruit
ook tijdens ’t laatste kwartier
doen mijn oren spitzen aan
alsof ze pointes planten
op jouw oprijlaan
de sterren in haar ogen
knippen gaandeweg hun lichtjes uit
haar nachten lonken liever laat
dan kijk ik graag naar boven
als in een wolk van woorden
zwijmelt zij de avond in
dan tuimelt ze in sluimerstand
en is ’t de roes die van haar wint
ver boven het donker heen
daar waar je van een berg valt
verklapt zij haar beeldenstorm
die ze alleen ’t water toevertrouwt
haar hart bonkt haar slapen wakker
wie weet wat zij aanschouwt
hij breekt een arm op zijn eerste officiële werkdag
zij rijdt vandaag met de vuilniswagen
hij lacht groen als iemand zijn paarse haar becommentarieert
zij neemt het vliegtuig naar een eco boerderij
hij morst wijn op een theedoek
zij staat te wachten op een taxi die onder file bezwijkt
hij vergat een blaadje papier
zij krijgt haar regels op een wettelijke feestdag
hij laat het leven terwijl hij doodeerlijk was
zij jaagt, maar eet uit principe geen vlees
soms is ’t koud in Zakynthos
stel hier maar geen vragen bij
want eigenlijk
weet je al waarom
ze zeggen dat ik dramatisch kan zijn
dat is zo
dat wordt al eens veroorzaakt
bijvoorbeeld
als iemand mij pijn doet, dan huil ik
en ik flip als ik tegenstrijdigheid de hand schud
tegen loslaten zeg ik daarom laat vaarwel
ook van onrecht word ik affreuze Antigone
of van wetten en regels die thuiskomen van een dronken avond
en oh ja, ik kan wel eens doordrammen over een woord
gelukkig klaag ik niet
over dat citroentje in mijn glas
of over ijsblokken die toch voor me smelten
want dat
dat zou ik pas echt onmenselijk vinden
mijn kijkers wagenwijd
als ik haar water raak
dan weet ik dat ze van me slurpt
zoals van thee voor ’t slapengaan
haar ogen als een volle zee
waarop mijn vlot gretig deint
ik vaar subtiel haar randen af
voor dat zij voorgoed verdwijnt
bij valavond keert haar tij
dan ebt ze weg van d’ overvloed
en voor ’t krieken van de koffie
zwemt ze tranen tegemoet
ik strand op keien
geef kusjes op m’n knie
en als de avond dag zegt
sjor ik me vast en zeker
zij is mijn meer
niet minder dan dat
gaarne ga ik kopje onder
maar liever adem ik haar
niet uit
hoe snel raakt een huid
van ’t onverharde pad af
het struikelt over drempels heen
een afdruk op broeierig beton
als een felle brand laai ik op
met trillend ooglid schiet de lucht
een passionele pluim omhoog
blaas me maar positief
mijn vlees ligt op jouw rooster
draai mij om bekijk en wakker me
als een barbecue die ergens geurt
zo ben ik heerlijk
onmogelijk te lokaliseren
‘Hebde nen thee? Ne gewonen thee?’
‘Ja, earl grey of English breakfast.’
‘Nee, nen thee zonder iets.’
‘Met citroen?’
‘Nen thee zónder iets.’
Warm water, denk ik dan. ‘Ik vrees dat ik u niet kan helpen.’
Zucht. ‘Pakt dan maar ne koffie verkeerd.’
Bij de afrekening:
‘Uwe koffie proeft naar water!’
Perfect, denk ik dan.
