Gisteren woonde ik onverwachts de première bij van Piaf, de musical. In de stad die destijds als een blok aan mijn studentenbeen hing maar waar ik nu (stiekem) heel graag vertoef. Samen met heel opgedirkt bv-land kwam ik toe in de Capitole waar ik absoluut misstond met mijn uitgeregend kapsel en repetitie-outfit. Dat even terzijde.
Nee, ik ben geen recensent want dat is een kunde die ik niet bezit. Iemand die denkt recensies te schrijven moet in de eerste plaats méér doen dan alleen maar de korte inhoud neerpennen. Ik noem geen namen. Maar ik vind dat deze voorstelling wel een blog nodig heeft omdat ik al een hele dag sakker op het feit dat ik er veel van had verwacht.
Els de schepper, mijn muze, dé comédienne die tegenwoordig ook Frankrijk doet lachen, vertolkt Édith Piaf. Ik keek er al maanden naar uit om haar bezig te zien na een geslaagde perspresentatie. Zo’n rol vertolken waarbij je alle registers kan opentrekken, is een droom van elke actrice. Édith Piaf vertolken in een musical is een droom van elke zangeres. Els de Schepper is dan ook de perfecte keuze. Geen discussie mogelijk. Geen. Ze lijkt op Piaf, beweegt als Piaf en haar krachtige stem heeft zich de liedjes eigen gemaakt.
Een echte musical zoals ik die ken, is Piaf niet. Eerder (zeer) minimalistisch qua decor, kledij, muzikanten en ensemble. Een bed dat vanzelf komt oprollen en een kledingwissel van twee seconden is hier een aantal keren van toepassing. Geen massascènes zoals in Les Misérables of Elisabeth, geen sterk ensemble dat de hoofdrol ondersteunt en geen natte droom voor de lichtman. Nee, dat hoeft ook niet. Ik geef het maar mee.
Het stuk van Pam Gems heeft weinig om het lijf, eerder een voddeke. Dat terwijl Piaf zo’n extreem leven had. Elk element van haar carrière, van haar persoonlijkheid wordt wel aangeraakt maar nooit echt uitgediept. Een enkele keer ben ik ontroerd geweest, te weinig. Ja, dat vind ik kak. Zwaar gebuisd. Een te gemakkelijke tekst, weinig gedurfd en met dialogen van den hond die Madeleines preute likt.
Els de Schepper wordt naar mijn mening nog te veel in de comédienne-rol gestoken, hoewel ik dacht dat zij eens een andere kant wou laten zien. Ik vind dat jammer. Voor haar, voor mij. Zij krijgt de kans ook niet om een andere kaart te trekken. Vanwege de tekst? De regie? De grappen zijn aan de flauwe kant en de bijrollen zijn, laten we eerlijk zijn, niet goed gespeeld. Laten we alsjeblieft ophouden met mooi Nederlands te praten als je er niet goed in bent en neem eens een acteercursus op in de richting Musical. Ah, dat zit er al in. Pardon.
Dan die bizarre sterfscène. Piaf zit in een rolstoel, naast een tuinbank. Een stijve hark komt Piaf vertellen dat het hun trouwdag is. 9 oktober, proficiat. Een bloemeke om eens aan te rieken. Plots staat er iemand aan de deur. Is er een deur in uwen hof? In de mijne niet. De scène gaat voort. Piaf sterft. Op 9 oktober. Ah nee, ’t is plots een dag of twee dagen later (afhankelijk van welke bron je gebruikt). Verdoeme, verdoeme! Dat is niet goed voor mijn zenuwen. Echt niet. En doe die bank weg!
Hoe ontroerd ik was door La vie en rose met een onwaarschijnlijke Marion Cotillard in de hoofdrol, hoe teleurgesteld ik ben in deze voorstelling. Els de Schepper blijft top, sowieso. Geen zorgen, suske. Maar wij hebben al betere dingen mogen zien in het genre, qua spel, enscenering. Waarom zijn we dan met zo weinig content? Waarom tevreden zijn met een bloem als er al zoveel boeketten zijn gemaakt?
